– Unë të dua, por jemi lidhur shumë shpejt bashkë, me një fjalë… Nuk po të them që duhet të ndahemi, jo! – shtoi ai duke më hedhur një vështrim fals – por duhet të lidhemi edhe me persona të tjerë, para se të vendosim se çfarë të bëjmë me jetët tona.
– Po unë nuk dua të lidhem me askënd tjetër! – kundërshtova. – Ç’më interesojnë të tjerët kur unë të dua vetëm ty? Unë jam më se e sigurtë për ndjenjat e mia. Megjithatë, mos u shqetëso, nuk kam asnjë qëllim të të mbaj. Nëse do të më lësh, bëje, por të paktën pranoje. – i thashë duke u ngritur e nevrikosur nga tavolina. Nuk doja që ai t’i shikonte lotët e mi.
Gjithçka që më mbeti nga kjo lidhje ishte vetëm ora, që ma kishte bërë dhuratë ai dhe zemra e thyer. Ai mendonte se ishte tepër i ri për të bërë zgjedhjen më të rëndësishme, për të zgjedhur njeriun me të cilin do të kalonte pjesën tjetër të jetës. Ditët që kaluan, ishin një tmerr i vërtetë. Isha e detyruar ta shikoja Enon në klasë çdo ditë dhe të bëja sikur nuk kishte ndodhur asgjë, ndërkohë që ai shoqërohej me shumë vajza të tjera. Meqë kishim zgjedhur rrugën më të vështirë, kisha vendosur të hiqja dorë nga lidhja jonë. Edhe kur ai përpiqej të më fliste, unë nuk i flisja më. Ajo që bëri, më preku shumë edhe për faktin se nuk e prisja nga njeriu që e doja. Ndryshimet e ndodhura në jetën time po pasqyroheshin në rezultatet e mia në shkollë. Profesorët, me të cilët më parë kisha një marrëdhënie shumë të hapur, papritur më kthyen krahët, duke më akuzuar për neglizhencë dhe duke u ankuar vazhdimisht te prindërit e mi. Të gjithë, përveç njërit. Profesori i fizikës, Sokoli, në vend që të bënte si të tjerët, më mori veçmas dhe, me takt, më pyeti se çfarë po më ndodhte. Pas orës së tij të mësimit, më kërkoi të qëndroja në klasë. Ishim vetëm dhe ai më kërkoi të shikoja detyrën e kontrollit të fizikës, e cila, siç e kisha parashikuar edhe vetë, ishte një katastrofë.
– Më vjen keq të të vë një notë të keqe, Nisa… – më tha. – Je vajzë inteligjente dhe e vullnetshme, por kam përshtypjen se rezultatet e këqija në periudhën e fundit, varet nga diçka e rëndë që mund të të ketë ndodhur. Nëse do të flasësh, unë jam këtu…
E pashë. Ishte një burrë xhentil, i gatshëm të më ndihmonte. Në atë moment, pashë tek ai një mik, mbase i vetmi që mund të më kuptonte.
– Jam e dëshpëruar… – I rrëfeva. – Asgjë nuk ka më rëndësi kur nuk ke pranë një njeri që të do.
Profesori, pas asaj që thashë, më vuri dorën në shpatull: – E kuptoj atë që do të thuash. E di, ti dhe Eno nuk jeni më bashkë.
E pashë e habitur sepse nuk e dija që për lidhjen tonë (dhe fundin e saj) ishin në dijeni edhe mësuesit. Më buzëqeshi, duke e kuptuar atë që po mendoja.
– O Zot, isha 14 vjeçe kur kam njohur Enon dhe që nga ai moment, nuk ka pasur vend për asgjë tjetër në jetën time. Si t’ia bëj për të rifilluar? – i thashë dhe ai buzëqeshi…
Që nga ajo ditë, profesori u bë si pa e kuptuar, pjesë e jetës sime. Kështu nisi historia jonë. Për disa muaj, dolëm bashkë gati çdo pasdite, duke u takuar në një bar mbushur me njerëz, përballë një filxhani me kakao. Takimet tona ishin të pafajshme; asnjëri nga ne nuk e kishte menduar deri ku do të shkonte historia jonë dhe çfarë drejtimi do të merrte ajo. Në marrëdhënien tonë, gjithçka dukej perfekte, deri në ditën kur Koli më shoqëroi në shtëpi me makinë. Ishte shkurt dhe kishte dy ditë që binte shumë dëborë, e cila kishte mbuluar qytetin, duke i dhuruar një atmosferë përrallore. Koli më tha se nuk mund të më linte të shkoja në shtëpi me autobus dhe unë u futa në fuoristradën e tij. Dëbora, duke rënë pa pushim, e bënte thuajse ireale botën jashtë nesh. Për një moment, Koli e ngadalësoi makinën dhe fiku motorrin.
