Motrat Mustafa të cilat janë të njohura mirë për muzikën e tyre popullore, kishin të njëjtin fat sikurse shumë njerëz të tjerë gjatë kohës së luftës në Kosovë, transmeton Klan Kosova.
Gjatë luftës së vitit 1999 edhe ato u detyruan të largoheshin nga shtëpia e tyre e të marrin një rrugë pa adresë.
Dy nga motrat Mustafa përjetuan fatin e refugjatëve.
Për këtë agjencia e lajmeve Reuters iu ka kushtuar një reportazh.
Kukës, Shqipëri (27 Prill 1999)
Disa javë më parë motrat Mustafa zor se mund të ecnin nëpër një rrugë në Kosovë pa u rrethuar nga fansat e muzikës së tyre. Tani ato janë në një apartament të ngushtë në qytetin kufitar të Kukësit duke kënduar këngë të dhimbshme për shtëpinë nga e cila ato u detyruan të largohen bashkë me qindra mijëra refugjatë të tjerë nga krahina jugore e Serbisë.
Sahide Mustafe dhe motra e saj Elhame janë ndër muzikantët më të njohura të Kosovës, të njohura kudo nga fansat edhe kur ato shkojnë në dyqane.
Talenti i tyre ka fituar çmime muzikore, kontrata dhe një mënyrë jetese të rehatshme për familjen e tyre, por gjithçka duket se u rrënua kur ato u përballen me jetën si refugjate.
Motrat Mustafa vijnë nga një fshat afër Prizrenit, rreth 30 km (20 milje) në veri të kufirit me Shqipërinë në një zonë që për shekuj me radhë ka qenë një zemër për nacionalistët e Kosovës që luftuan për një atdhe të pavarur.
Ato ishin lindur në një familje muzikantësh, nëna e tyre ishte një këngëtare popullore në rininë e saj, dhe ato shumë shpejt mësuan edhe se si të luhet me instrumente . Ato u rriten me çifteli dhe të tjera instrumente tradicionale.
Por për autoritetet serbe që sunduan Kosovën, muzika e tyre është parë si një himn për nacionalizmin duke u përpjekur për ta shtypur atë brutalisht.
“Gjërat filluan të bëhen më keq për ne. Disa javë më parë, motra ime është ndaluar nga një polic në makinën e saj dhe më pas u dërgua në stacionin e policisë deri herët në mëngjes”, tha Sahidja.
“Ata më donin mua për t’ju shpjeguar se çfarë isha duke kënduar”, tha Elhamja. “Ata donin të dinin se pse unë kam qenë duke kënduar në lidhje me Kosovën”.
Më 11 mars 1999 ato u urdhëruan të dilnin nga shtëpia e tyre nga policia serbe dhe iu është kërkuar të shkonin në Shqipëri.
Prindërit e tyre u zhvendosën tek të afërmit në fshat, duke mos dëgjuar më për ta, por motrat iu bashkuan një kolone me mijëra shqiptarë të tjerë të cilët u dëbuan nga shtëpitë e tyre dhe kaluan kufirin në këmbë, me asnjë ide të vetme se çfarë do të mund të ndodhte.
Fama e tyre ishte fati i tyre.
Derisa ato po ecnin drejt Kukësit, një grua shqiptare i njohu dhe e prezantoi veten si një fanse e madhe e tyre.
Ajo i ftoi në shtëpinë e saj, dhe ato kanë qëndruar me të qëkur.
Sahidja tha: “Ne kemi qenë shumë të mirëpritura nga njerëzit këtu, por një ditë shpresojmë që të kthehemi në shtëpitë tona edhe nëse ato janë djegur”.
Elhamja tregoi se ajo po punonte si infermiere në kampin e refugjatëve për të ndihmuar njerëzit për të jetuar një jetë normale.
Të martën më 27 prill të vitit 1999 ato u ulën në dhomën e pritjes në banesën modeste, morën çiftelinë në dorë, një instrument me dy tela, dhe bënin prova për shfaqjet për të cilat kishin frikë se nuk do t’i bënin më kurrë.
“Toka e Kosovës, atdheut tonë, ne jemi bijtë e tu dhe ti je nëna jonë”, kështu ishin fjalët e tyre të hitit më të madh “Toka e Kosovës që ka vuajtur shumë”.
